Thank you, 2011

This year imprinted a lot of lessons and learning to me. Let me take this chance to recall and thank the people and happenings that made my 2011 so memorable.

I started this year with a memorable encounter with Lolo Peter in January (http://jayolos.blogspot.com/2011/01/night-i-met-peter-at-shaw-boulevard.html). That encounter made me realize that I should always keep my feet on the ground  and that life is all about serving and sharing to those people in need. 

This is also the year when our family suddenly became homeless due to a road-widening notice from the government. The land where our house in Antipolo is situated is a government property and will be directly hit by the Marikina-Infanta Road Project. Being the breadwinner and “acting head” of the family, I was compelled to do the negotiations and look for solutions to our relocation problem. Thanks to the loan extended to me by my previous employer, I was able to relocate my family to a decent house in Cainta where we are currently renting now.

During the 2^nd quarter of the year, I saw myself crying for the first time inside UP Theatre as I watch my younger sister receiving her conferment and degree in UP. All my tears, pains and sacrifices of working for years have finally paid-off. It was really a heavenly feeling. She have just recently passed the board and she’s now sharing her knowledge in a premier and exclusive school for girls in Ortigas.

Professionally and career-wise, I consider this as “my year”. I proved my worth in the private company I was working for through conceptualizing, leading and managing numerous projects in controls and compliance. I also made major contributions in the operational and financial processes specifically in change management, IT systems and compliance. As a result, I was regarded as one of the top three performers in our Division despite my being new to the company.

However, despite my stellar performance in the corporate arena, I still decided to shift gears due to some reasons. I made a U-turn and decided to go back to my first love - audit (http://jayolos.blogspot.com/2011/06/traversing-u-turn.html). I’ve received numerous other job offers from multinational companies (read - 6 figure average monthly!) but I still decided to be demoted by going back to being an auditor! (I think I’m out of my mind). As they say, first love never dies.

I also became more active in professional circles such as Global Risk Community, IIA, GRC circles and CPA forum. I decided to be more involved in moderating and helping aspiring accountancy students and future CPAs in their pursuit of the CPA license by giving advices and some tutorial help in my lines of specialties together with my co-officers. Thank you PinoyCPA.com!

Healthwise, this year I discovered my hidden passion in combat sports especially boxing. Boxing gave me the required discipline, work-life balance and it helped me further my networking and public relation skills (note: I chose boxing training over the Toastmasters’ sessions lol) as I was able to know other young professionals and top executives from different companies in the Makati Central Business District. It was also my first time to fight a beautiful and brainy lady lawyer in a sparring session where I willingly submitted myself as a punching bag haha!

As mentioned above, this year is my year of “insanity” as a friend calls it. So, I would like to thank my newfound friends, colleagues and very supportive and understanding bosses in my new employer. Thank you for giving me this opportunity to re-experience and relive my passion. I’m looking forward to the end of this upcoming busy season! We can make it! =)

Much more to say about the events happened this year so let me get straight to thank all of you. Before 2011 come to a close, I would like to take this opportunity to thank you all, my blog readers and followers. Looking forward to another year of camaraderie and friendship with all of you!

Thank you and let’s all have a Happy new year!

Upuan at Kamangmangan

CSR project na naman ang inatupag ko kanina. Pero sa pagkakataong ito, medyo sosyalin ang dating. Ikaw ba naman ang gumastos nang malaki para sa isang tiket ng isang dulaang pagtatanghal sa isang primerang estalisyimento, casino, pugad ng mga sosyalero’t sosyalera, artista o kung anupamang maitatawag doon. Masaya naman. Magagaling ang mga artista gayundin ang paglalapat ng musika (Manila Philharmonic Orchestra ba naman eh). At ang bida, binigyan naman ng hustisya ang role na ginampanan. Yun nga lang, medyo nakakagutom sa sobrang tagal. Kaya pagkatapos, tinungo ko na ang kainan ni Ibarra sa labas at pinatikim ko ang aking dila ng mga putahe ni Maria Clara.

Pero hindi tungkol sa CSR, o sa palabas, o sa kung anong kinain kong putahe ni Maria Clara bilang hapunan ang pakay ko ngayon. Tungkol ito sa kamangmangan.

Layunin ng CSR project namin ang makapagbigay ng mga upuan sa mga beneficiary public schools nito. Madali akong nakaka-relate dahil produkto rin ako ng isang public school system mula elementarya hanggang hayskul. Makailang beses na bang nabutas ang pantalon ko noon dahil sa sira-sirang upuan na may mga nakausling pako na kung minalas-malas pa ay wala pang armrest o kung meron man, kailangan ko munang kiskisin ng papel de liha para mabura ang sandamakmak na “flames”, cp numbers, drawings, kodigo at kung anu-ano pang uri ng bandalismo. Maswerte pa ako sa lagay na yan dahil nasa pilot class naman ako lagi kaya medyo bago ang mga upuan namin at di kami crowded sa section. Salamat sa mga nag-donate na taumbayan (inuulit ko, TAUMBAYAN, at hindi si mayor, congressman, governor!) na nagbabayad ng buwis.

Balik tayo sa kamangmangan. Nakakatulong naman talaga sa pag-aaral ang pagkakaroon ng magagandang pasilidad sa mga paaralan. Good facilities promote fun and comfortable learning. Sabi nga ni BF dati “Kapag ang Metro Gwapo, Tao Ganado” na ibig sabihin, maaaring dahilan ng katamaran mo sa trabaho ay ang pangit mong boss.

Pero may tanong lang ako, mako-compensate kaya ng pagkakaroon ng upuan, maayos na silid-aralan, at kumpletong mga pasilidad ang bumababang kalidad ng edukasyon natin?

Paano ang mga guro at ang kurikulum? Ito ang mga maituturing na “essentials” ng edukasyon. Kahit gaano pa kaganda ang mga pasilidad, kung mismong ang mga pinag-aaralan ay walang laman, walang sapat na edukasyong matutunghayan. “Substance over form” sigaw nung classmate ko dati noong Accounting 1&2.

Pero may substance nga ba? Halika tingnan natin kung may substance nga. Subaybayan natin ang isang buong araw ni “Jolina”.

Gigising siya sa umaga (syempre, alangan namang tanghali haler!), maliligo, magaayos ng sarili, mag-aalmusal at pagkatapos ay papasok na sa iskwela. Pagdating sa iskwela, late ang teacher nila ng mga 30 minuto. Nung dumating, may inilabas na Tupperware box na naglalaman ng mga kakainin tulad ng yema, boy bawang, espasol, at kapag may puhunan, tocino at longganisa. Bibigyan niya ng extra points ang mga bibili ng tinda niya. Kaya si Jolina, hala sige, bili na! Matatapos ang klase nila na sila Jolina ang nagtuturo este “nagrereport” kuno sa harapan ng leksyon na dapat sana’y sila ang tuturuan. Pero hayun si teacher, nasa likod, ka-text si manong hardinero. Ubos na yata talaga ang chalk allowance niya dahil di na siya nagsusulat sa pisara.

Recess na. Pila sila sa kantina para bumili ng makakain. Pizza pie na inaamag na; sopas, mami at champorado na mukhang pangatlong init na; at siopao na may tuldok sa taas pero walang laman sa loob. Si Jolina, di na kumain, busog na siya sa yema, espasol at kutsinta ng teacher kaya di na siya kumakain. Kasama na lang niya si Marvin – ang varsity ng basketball na boyfriend niya. May binulong si Marvin na ikinakilig ni Jolina.

Dumaan ang mga klase nila – Math, English, Science at Social Studies. Masipag magsulat si Jolina kaya sulat lang siya nang sulat sa notebook niyang “Star Circle”. Pero mas iniintindi pa niya kung paano kaya niya magagaya ang idol niya na nasa notebook cover niya na si KC Concepcion kesa sa mga lessons na isinulat niya. Pagdating tuloy ng exam, nangangabisado na lang siya.

Pag-uwi sa bahay, nood agad ng TV korenavola habang ka-text si Marvin. “e0w f3oWh” sagot naman ng kumag sa kanya. Di pa nakuntento nagbukas ng Facebook at Twitter. Nag-update ng mahabang status sa FB na ang sabi “Haaayzz” sabay post ng bagong picture na naka-pout ang lips at nakangiti. (ang labo mo ‘teh!)

Nagtataka lang ako kung bakit ganoon si Jolina. Nalaman ko na lang, lasenggero pala ang ama at sugarol at tsismosa ang ina (what a combination?) na ang tanging bilin lang sa kanya ay “Mag-asawa ka ng mayaman wag kang tutulad sa akin na nakapangasawa ng walang kwenta mong ama”.

Di nagtagal, sa kakahanap ng sense of belonginess at caring, si Jolina, biglang napa-barkada, laging si Marvin ang kasama hanggang isang araw, nalaman na lang ng buong campus na siya ay buntis na. Wala na tuloy umuupo sa bagong upuan na dating inuupuan niya.

***

Kamangmangan. Yan ang sugat ng ating lipunan. Isang sugat di pa naghihilom bagkus, lalong lumalala. Na habang tumatagal, nagkakaroon ng impeksyon at nakakahawa. Sa katunayan, ang impeksyong ito ay laganap na at unti-unti tayong binubulag at pinapahina.

So ano nga ba ang solusyon? May naiisip ka ba? Kasi wala akong maisip. At kung mag-iisip man ako at magsasabi ng solusyon, may makakaintindi pa kaya. Lalo na sa lipunan natin ngayon, di mo na mawari kung sino ang tunay na mangmang at nagmamang-maangan lamang.